Ο φόβος του βιβλιόφιλου μπροστά στον εκδοτικό πληθωρισμό
Της Σταυρούλας Παπασπύρου
Πρώτη δημοσίευση: ΣΑΜΙΖΝΤΑΤ, 16/4/1997
Στα γραφεία των οίκων που εκδίδουν συστηματικά ελληνική λογοτεχνία καταφθάνουν κάθε μέρα δεκάδες φάκελοι όχι πια με ποιήματα αλλά με ογκώδη πεζά, τα οποία σε άλλες εποχές θα αγνοούνταν επιδεικτικά τώρα όμως εκδίδονται χάρη στις ανάγκες της αγοράς και στην επιθυμία των εκδοτών να πολλαπλασιάσουν την παραγωγή τους. Σήμερα, τα περιθώρια να δημιουργούνται λογοτέχνες μέσα από τους μηχανισμούς δημοσίων σχέσεων είναι μεγαλύτερα και ο πόλεμος των εντυπώσεων αποκτά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Έχω στο νου μου τις λίστες με τα μπεστ σέλερ και τις διαφημίσεις των αλλεπάλληλων εκδόσεων για παράδειγμα. Μέσα στο γενικό κομφούζιο, ο καθένας μπορεί να καταρτίζει ελεύθερα έναν κατάλογο με τα εμπορικότερα βιβλία όλων των ειδών και όλων των κατηγοριών ανάκατα. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι οι τίτλοι που αναφέρονται στις λίστες έχουν ζήτηση. Το θέμα είναι με ποια μέθοδο καταρτίζονται αυτές, πόσο ενημερωμένα είναι τα βιβλιοπωλεία που δίνουν τις σχετικές πληροφορίες, με πόσους εκδοτικούς οίκους συναλλάσσονται και με τι όρους, τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι τα στοιχεία που δίνουν είναι σωστά κ.ο.κ. Όσο για τις περιβόητες εκδόσεις (δηλαδή ανατυπώσεις), τι νόημα έχει η ταμπέλα 20ή έκδοση όταν κανείς δεν ξέρει πόσα αντίτυπα αντιστοιχούν στην κάθε μια;